Daldaki iki yaprak.

Garip...Çok garip biliyor musunuz? Eskiden "Dost" dediğim insanlar şuan sadece rehberimdeki basit isimler.Bir dostluğu ayakta tutmak çok mu zor? Çok mu zor sevgini paylaşmak.Çok mu zor hüznüne ortak olmak.İlacı ne bu dostluğun kullanma tarihi ne? Üzülüyorum ben her gece düşündükçe eski dostlarımı.Sonra gülümsüyorum sanki onlar yanımda beraber şarkı söylüyoruz.Sanki ellerimizde kadehlerimiz hep bir ağızdan bu dostluk bitmesin diyoruz.Sanki onlar hala yanımdalar her kelimem de  onların izi var. Bilmiyorum belkide ben abartıyorum belkide ben onlar için çoktan silinmiş gitmiş bir hatıra olmuşumdur.Özlüyor muyum  acaba?Gerimi dönmek istiyorum?Bazen zamanı geri almak istiyorum şöyle bir geçmişe bakmak dostlarımı hatırlamak istiyorum.Bizler aynı ağaçtaki yapraklar idik. Koca 2 mevsim yan yana geçirdik bazen sen ağladın bazen ben.Hep bir çıkış yolu bulduk mutsuzluktan.Her zaman gelirdik kötülüklerin üstünden.Ve ağlardık her gecenin sonunda , karanlık ta , yıldızların altında.Öyle bir dostluğumuz vardı ki sanki yüz yıllar geçse yan yana aynı dalda duracaktık.Sonra sonbahar geldi, ağladı üstümüze gökleri yıldırımlar düştü,rüzgarlar esti.Ben hep dayandım hep umudun olduğunu düşündüm.Sen gelen rüzgar ile koptun uçtun gittin.Dostluğumuz böyleydi bizim daldaki iki yaprak  misali.Acaba ben mi yapamıyorum? Tek ben mi unutamıyorum? Belkide onlarda beni hatırlıyordur.Belki onlar için hala dosttum dur.Belkide hala  silinmemişimdir.